Komentim – Jakobi 3

Skica e kapitullit

• Paralajmërim kundër sjelljes krenare dhe të ligat e një gjuhe pa fre. (1-12)
• Përsosmëria e urtësisë qiellore në kontrast me urtësinë tokësore. (13-18)

Jakobi 3:1-12

Jakobi na mëson ta urrejmë gjuhën pa fre si një prej ligësive më të mëdha. Punët e njerëzimit bëhen lëmsh nga gjuhët e njerëzve. Çdo epokë e botës dhe çdo gjendje në jetë, private apo publike, na siguron plot shembuj për këtë gjë. Ferri ka të bëjë më tepër me nxitjen e zjarrit të gjuhës nga sa mendojnë njerëzit zakonisht; kudo që gjuhët e njerëzve përdoren në mënyra mëkatare ato janë ndezur prej zjarrit të ferrit. Askush nuk mund ta zbutë gjuhën pa ndihmën e hirit hyjnor. Autori nuk e paraqet këtë gjë si të pamundur por si diçka jashtëzakonisht të vështirë. Mëkatet e tjera zbehen me moshën, kurse ky mëkat shumë herë bëhet më keq; ne bëhemi më të drejtpërdrejtë dhe më të vrazhdë ndërsa fuqia natyrore pakësohet dhe kur vijnë ditët në të cilat nuk gjejmë kënaqësi. Kur mëkatet e tjera janë zbutur dhe nënshtruar nga dobësitë e moshës shpesh shpirti bëhet edhe më i athët, natyra bie shumë poshtë, dhe fjalët që përdoren janë edhe më pasionante. Gjuha e njeriut kundërshton veten e saj, e cila në një moment pretendon se admiron përsosmëritë e Perëndisë dhe flet shumë për Të; dhe në një rast tjetër dënon edhe njerëzit e mirë nëse nuk përdorin të njëjtat fjalë dhe shprehje.

Feja e vërtetë nuk i pranon kundërshtitë: sa shumë mëkate do parandaloheshin nëse njerëzit do ishin konsistentë! Gjuha e përshpirtshme dhe ndërtuese është produkti i vërtetë i një zemre të shenjtëruar; askush që e kupton Krishterimin nuk pret të dëgjojë mallkime, gënjeshtra, mburrje dhe ofendime nga goja e një besimtari të vërtetë, ashtu si nuk do ta kërkonin frytin e një peme tek një tjetër. Por faktet vërtetojnë që ata që thjesht rrëfejnë se janë besimtarë kanë më tepër sukses në frenimin e shqisave dhe orekseve të tyre sesa në frenimin e duhur të gjuhës së tyre. Prandaj, duke u varur tek hiri hyjnor le të kujdesemi që të bekojmë dhe jo të mallkojmë; le të synojmë të jemi konsistentë në fjalët dhe veprimet tona.

Jakobi 3:13-18

Këto vargje tregojnë ndryshimin mes njeriut që pretendon të jetë i urtë dhe të qenët vërtet i tillë. Ai që mendon mirë, apo flet mirë nuk është i urtë sipas kuptimit të Shkrimit nëse nuk jeton dhe vepron gjithashtu në të njëjtën mënyrë. Urtësia e vërtetë mund të njihet prej zemërbutësisë së shpirtit dhe temperamentit.

Ata që jetojnë në ligësi, smirë dhe grindje jetojnë në konfuzion; dhe janë të prirur të provokohen dhe të turren drejt çdo vepre të ligë. Një urtësi e tillë nuk vjen prej së larti, por rrjedh prej parimeve tokësore, vepron sipas motiveve tokësore dhe priret t’u shërbejë qëllimeve tokësore. Ata që lartësohen me një urtësi të tillë siç përshkruhen nga apostulli Jakob i ngjasojnë dashurisë së krishterë që përshkruhet nga apostulli Pal; që të dyja përshkruhen në këtë mënyrë që kushdo të vërtetojë plotësisht realitetin e arritjeve të veta. Nuk fshihet dhe as mashtron. Nuk përzihet me ato hile të cilat bota i konsideron të urta, të cilat janë dinake dhe dredharake; por është e sinqertë, e hapur, e vazhdueshme, uniforme dhe konsistente me veten. Në të gjitha veprimet tona u shfaqtë pastërtia, paqja, zemërbutësia, mësueshmëria dhe mëshira, dhe u shtofshin frytet e drejtësisë në jetën tonë duke vërtetuar kështu që Perëndia na ka dhënë këtë dhuratë të shkëlqyer.

SHËNIM: Ju lejoheni dhe inkurajoheni ta riprodhoni apo shpërndani këtë material në çdo formë të mundshme me kusht që të mos ndryshoni fjalët në asnjë mënyrë. Për postimet në internet, duhet të sigurohet një link i këtij dokumenti në faqen tonë të internetit!