Lavdërimi – Praise

Fakti më i dukshëm rreth lavdërimit të Perëndisë apo çdo gjëje tjetër, në mënyrë të çuditshme më kishte shpëtuar. Unë mendoja për këtë si kompliment, aprovim apo dhënie nderi. Nuk e kisha vënë re kurrë se gjithë kënaqësia spontanisht rrjedh në lavdërim veçse (nganjëherë edhe kur) turpi apo frika e bezdisjes së të tjerëve sillet qëllimisht për ta frenuar. Bota kumbon me lavdërim, të dashurit lëvdojnë të dashurat e tyre, lexuesit lëvdojnë poetët e tyre të preferuar, turistët lëvdojnë bukurinë e fshatit, lojtarët lëvdojnë lojën e tyre të preferuar, lëvdim i kohës, verërave, gatimeve, aktorëve, kuajve, kolegëve, vendeve, personazheve historike, fëmijëve, luleve, maleve, stampave të rralla, insekteve të rralla dhe nganjëherë edhe i politikanëve apo studiuesve. Vështirësia ime zakonisht më e vështirë, rreth lavdërimit të Perëndisë varej në faktin që në mënyrë absurde na mohoet, përsa i përket të çmuarës supreme, asaj që kënaqemi të bëjmë, ajo që në të vërtetë nuk ka si të mos e bëjmë, rreth gjithçkaje tjetër që vlersojmë.

Mendoj se ne kënaqemi në lavdërimin e saj me të cilën kënaqemi për shkak se lavdërimi jo vetëm shpreh por edhe e plotëson kënaqësinë, ky është konsumimi i caktuar. Të dashurit nuk vazhdojnë t’i thonë njëri-tjetrit sa të bukur janë thjesht si kompliment, kënaqësia është e mangët derisa të shprehet. (K. S. Ljuis, Reflektime rreth Psalmeve. fq.93-95)

But the most obvious fact about praise—whether of God or anything —strangely escaped me. I thought of it in terms of compliment, approval, or the giving of honor. I had never noticed that all enjoyment spontaneously overflows into praise unless (sometimes even if) shyness or the fear of boring others is deliberately brought in to check it. The world rings with praise—lovers praising their mistresses, readers their favorite poet, walkers praising the countryside, players praising their favorite game—praise of weather, wines, dishes, actors, horses, colleges, countries, historical personages, children, flowers, mountains, rare stamps, rare beetles, even sometimes politicians and scholars. My whole, more general difficulty, about the praise of God depended on my absurdly denying to us, as regards the supremely Valuable, what we delight to do, what indeed we can’t help doing, about everything else we value.

I think we delight to praise what we enjoy because the praise not merely expresses but completes the enjoyment; it is its appointed consummation. It is not out of compliment that lovers keep on telling one another how beautiful they are, the delight
is incomplete till it is expressed. (C. S. Lewis, Reflections on the Psalms, pp. 93–95)