Mendime Shtjelluese Mateu 26
Ungjilli sipas Mateut kapitulli 26
nga J. C. Ryle
Mateu 26:1-13
Tani po i afrohemi skenës përmbyllëse të shërbesës tokësore të Zotit Jezu Krisht. Deri këtu kemi lexuar për thëniet dhe veprat e Tij – dhe tani jemi gati të lexojmë për vuajtjet e Tij deri në vdekje. Deri këtu e kemi parë atë si Profetin e madh, tani do ta shohim Atë si Krye Priftin e madh.
Kjo është një pjesë Shkrimi e cila duhet të lexohet me nderim dhe vëmendje të veçantë. Vendi ku kemi arritur është vend i shenjtë. Këtu shohim sesi Fara e gruas ia shtypi kokën Gjarprit. Këtu shohim flijimin e madh drejt të cilit kishin treguar për kaq gjatë të gjitha flijimet e Dhiatës së Vjetër. Këtu shohim sesi u derdh gjaku i cili “pastron nga çdo mëkat,” dhe Qengjin që u ther, i cili “heq mëkatin e botës.” Në vdekjen e Krishtit shohim të zbulohet misteri i madh sesi Perëndia mund të jetë i drejtë dhe të drejtësojë të paudhin. Nuk është habi që të katër ungjijtë përmbajnë një tregim të plotë të kësaj ndodhie të mrekullueshme. Në momente të tjera të historisë së Zotit tonë shpesh zbulojmë që kur flet një ungjilltar tre të tjerët rrinë në heshtje. Por kur bie fjala për kryqëzimin atë e gjejmë të përshkruar me hollësi nga të katër ungjijtë.
Në këto vargje që kemi lexuar tani, së pari le të vëzhgojmë se sa i kujdesshëm është Zoti ynë për t’iu tërhequr vëmendjen dishepujve të Tij tek vdekja e Tij. Ai iu tha, “Ju e dini se pas dy ditësh janë Pashkët dhe Biri i njeriut do të dorëzohet për t’u kryqëzuar.”
Lidhja e këtyre fjalëve me kapitullin pararendës është jashtëzakonisht domethënëse. Zoti ynë ishte fokusuar tek ardhja e Tij e dytë në pushtet dhe lavdi në fund të botës. Ai kishte qenë duke përshkruar gjykimin e fundit, dhe gjithë gjërat e tmerrshme të cilat e shoqërojnë atë. Ai kishte qenë duke folur për Veten si Gjykatësi para fronit të të cilit do të mblidheshin të gjitha kombet. Dhe pastaj krejt papritur pa u ndalur dhe pa ndonjë interval kohor Ai vazhdoi t’u fliste për kryqëzimin e Tij. Ndërsa parashikimet e mrekullueshme të lavdisë së Tij përfundimtare ishin ende duke tingëlluar në veshët e dishepujve të Tij, Ai u tregoi në mënyrë të përsëritur për vuatjet që do të përjetonte. Ai u kujtoi që duhej të vidste si flijimi për mëkatin përpara se të mbretëronte si mbret, që duhej të kryente shlyerjen në kryq përpara se të merrte kurorën.
Nuk është e mundur t’i japim më tepër rëndësi se duhet vdekjes shlyese të Krishtit. Ky është fakti parësor në fjalën e Perëndisë mbi të cilin duhet të fiksohen gjithnjë sytë e shpirtit. Pa derdhjen e gjakut të tij nuk ka falje të mëkateve. Kjo është e vërteta parësore mbi të cilën mbështetet i gjithë sistemi i Krishterimit. Pa këtë Ungjilli është një hark pa gurin e kreut, një ndërtesë e bukur pa një themel, një sistem diellor pa një diell. Le ta vlerësojmë shumë mishërimin dhe shembullin e Zotit tonë, mrekullitë dhe shëmbëlltyrat e Tij, veprat dhe fjalët e Tij, por mbi të gjitha le ta vlerësojmë vdekjen e Tij mbi gjithçka tjetër. Le të kënaqemi me shpresën e ardhjes së Tij të dytë personale dhe në mbretërimin mijëvjeçar, por le të mos mendojmë më tepër madje edhe për këto të vërteta sesa për shlyerjen në kryq. Kjo në fund të fundit është e vërteta kryesore e Shkrimit që “Krishti vdiq për mëkatet tona.” Kësaj le t’i kthehemi çdo ditë. Me këtë të vërtetë le ta ushqejmë shpirtin tonë përditë. Disa, si puna e Grekërve të lashtë mund ta përbuzin këtë doktrinë dhe ta quajnë “marrëzi.” Por ne le të mos kemi kurrë turp të themi bashkë me Palin, “Sa për mua, mos ndodhtë kurrë që unë të mburrem me tjetër gjë, veç për kryqin e Zotit tonë Jezu Krisht.” (Galatasve 6:14).
Së dyti le të vëzhgojmë në këto vargje se çfarë nderi i pëlqen Krishtit që t’u japë atyre që e nderojnë Atë. Na thuhet që kur Ai ishte “në shtëpinë e Simon lebrozit,” një grua e caktuar erdhi ndërsa Ai ishte i ulur në tryezë dhe deri mbi kokën e Tij një enë me një vaj shumë të çmuar. Nuk ka dyshim që ajo e bëri këtë e shtyrë nga dashuria dhe nderimi që kishte për Krishtin. Ajo kishte marrë prej Tij të mira për shpirtin e saj dhe mendonte që asnjë shenjë nderimi nuk ishte tepër e kushtueshme për t’iu treguar Atij. Por kjo vepër e saj u trajtua me mos aprovim nga disa prej atyre që e panë. Ata e quajtën “harxhim.” Ata thanë që mund të kishte qenë më mirë që ky vaj të shitej dhe paratë t’u jepeshin të varfërve. Zoti ynë i qortoi menjëherë këta njerëz zemër ftohtë që kudo mundoheshin të gjenin një gabim. Ai iu tha që gruaja ka “bërë një vepër të mirë,” të cilën Ai e pranon dhe e miraton. Pastaj Ai vazhdon duke bërë një parashikim tronditës, “Kudo që do të predikohet ky ungjill, në gjithë botën, do të tregohet edhe çfarë bëri kjo grua, në përkujtim të saj.”
Në këtë ndodhi të vogël ne shohim se në çmënyrë të përsosur i dinte Zoti ynë gjërat që do të vinin dhe sa e lehtë është për të që të tregojë nderim. Kjo profeci e Tij në lidhje me këtë grua po përmbushet çdo ditë përpara syve tanë. Kudo që lexohet ungjilli sipas Mateut bëhet e njohur edhe vepra e saj. Veprat dhe bëmat e shumë mbretërve, perandorëve dhe gjeneralëve janë harruar aq shumë sikur të ishin shkruar në rërë. Por veprimi mirënjohës i një gruaje të përulur të penduar është shkruar në njëqind e pesëdhjetë gjuhë të ndryshme dhe njihet në mbarë globin. Lëvdatat e njerëzve zgjatin vetëm disa ditë. Lëvdimi i Krishtit zgjat përgjithmonë. Shtegu drejt nderit që zgjat është nderimi i Krishtit.
Së fundi por jo më pak e rëndësishme, në këtë ndodhi shohim një parashijim të bekuar të gjërave që do të ndodhin në ditën e gjyqit. Në atë ditë të madhe nuk do të harrohet asnjë nderim që i është bërë Krishtit mbi tokë. Fjalimet e oratorëve parlamentarë, bëmat e luftëtarëve, veprat e poetëve dhe piktorëve nuk do të përmenden në atë ditë. Por edhe vepra më e vogël që një grua besimtare ka bërë për Krishtin apo për gjymtyrët e Tij do të jetë e shkruar në një libër kujtimi të përjetshëm. As një fjalë apo vepër e mirë, as një gotë ujë e freskët, as një enë me parfum nuk do të mungojë në atë regjistrim. Ajo mund të mos ketë pasur ar apo argjend, mund të mos ketë pasur rang, pushtet apo ndikim, por nëse ka dashur Krishtin dhe ka punuar për Krishtin kujtimi i saj do të gjendet në qiell. Ajo do të lëvdohet përpara gjithë botës të mbledhur bashkë.
A e dimë se çfarë do të thotë të punojmë për Krishtin? Nëse e dimë le të marrim zemër dhe të vazhdojmë të punojmë për Të. Çfarë inkurajimi më të madh mund të dëshirojmë se ai që shohim këtu? Bota mund të qeshë me ne dhe të na përqeshë. Motivet tona mund të keqkuptohen. Sjellja jonë mund të keqinterpretohet. Sakrificat tona për hir të Krishtit mund të quhen “harxhim,” – harxhim i kohës, harxhim i parasë, harxhim i forcës. Le të mos lejojmë asnjë nga këto gjëra që të na lëkundë. Sytë e Atij që ishte ulur në shtëpinë e Simon lebrozit në Betani janë mbi ne. Ai vë re gjithë sa bëjmë dhe është i kënaqur. Le të jemi “të fortë e të patundur, duke tepruar përherë në veprën e Zotit, duke e ditur se mundi juaj nuk është i kotë në Zotin.” (1 Korintasve 15:58).
Mateu 26:14-25
Në fillim të kësaj pjese lexojmë sesi Zoti ynë Jezu Krisht u tradhtua në duart e armiqve të Tij të betuar. Priftërinjtë dhe skribët pavarësisht se mezi prisnin ta vrisnin nuk e dinin sesi ta realizonin qëllimin e tyre për shkak se kishin frikë nga ndonjë trazirë në popull. Në këtë pikë dileme u ofrua një instrument i përshtatshëm për të përmbushur planet e tyre në personin e Juda Iskariotit. Apostulli i rremë morri për sipër ta dorëzonte Mësuesin e tij në duart e tyre për tridhjetë monedha argjendi.
Të pakta janë faqet e historisë të cilat të jenë më të zeza sesa karakteri dhe sjellja e Juda Iskariotit. Nuk ka asnjë provë tjetër më të qartë për ligësinë e njeriut. Një nga poetët tanë ka thënë, që “një fëmijë mosmirënjohës është më therrës sesa thumbi i gjarprit.” Por çfarë mund të themi për dishepullin i cili mund të tradhtonte Mësuesin e tij – një apostull që e shiti Krishtin? Sigurisht që kjo ishte një nga pjesët më të hidhura të kupës që piu Zoti ynë.
Së pari, le të mësojmë nga këto vargje që një njeri mund të shijojë privilegje të mëdha dhe të bëjë një rrëfim të madh të fesë, e megjithatë zemra e tij gjatë gjithë kohës të mos jetë e drejtë para Perëndisë.
Juda Iskarioti kishte privilegjin më të madh të mundshëm fetar. Ai ishte apostull i zgjedhur dhe shok i Krishtit. Ai ishte dëshmitar okular i mrekullive të Zotit dhe dëgjues i predikimeve të Tij. Ai pa atë që Abrahami dhe Moisiu nuk e panë kurrë, dëgjoi atë që Davidi dhe Isaia nuk e dëgjuan kurrë. Ai jetoi në shoqërinë e njëmbëdhjetë apostujve të tjerë. Ai ishte bashkëpunëtor me Pjetrin, Jakobin, dhe Gjonin. Por pavarësisht gjithë kësaj zemra e tij nuk u ndryshua kurrë. Ai qëndroi i lidhur pas një mëkati të dashur. Juda Iskarioti bëri një rrëfim të madh të besimit. Në sjelljen e tij të jashtme nuk kishte asnjë gjë që të mos ishte e drejtë, me vend dhe me hije. Sikurse apostujt e tjerë, ai dukej që besoi dhe që hoqi dorë nga gjithçka për hir të Krishtit. Sikurse ata edhe ai u dërgua për të predikuar dhe për të kryer mrekulli. Asnjëri nga njëmbëdhjetë të tjerët nuk duket e dyshoi tek ai për hipokrizi. Kur Zoti ynë tha, “Njëri prej jush do të më tradhtojë,” askush nuk tha, “A është Juda?” E megjithatë, gjatë gjithë kësaj kohe zemra e tij nuk kishte ndryshuar kurrë.
Duhet t’i konsiderojmë këto gjëra. Ato janë thellësisht përulëse dhe udhëzuese. Sikurse gruaja e Lotit, Juda ka për qëllim të shërbejë si paralajmërim për të gjithë kishën. Le të mendojmë shpesh për të dhe ndërsa mendojmë të themi, “Më heto o Zot, njihe zemrën time dhe shiko nëse ka tek unë ndonjë udhë të ligë.” Le të vendosim që përmes hirit të Perëndisë nuk do të jemi kurrë të kënaqur me ndonjë gjë më pak se konvertimi i vërtetë dhe i plotë i zemrës.
Së dyti, le të mësojmë nga këto vargje që dashuria për paranë është një prej grackave më të mëdha për shpirtin e njeriut. Nuk mund të gjejmë dot një provë më të qartë për këtë gjë sesa rasti i Judës. Ajo pyejte e mjerë, “Çfarë do të më jepni?” zbulon mëkatin e fshehtë që ishte shkatërrimi i tij. Ai kishte hequr dora nga shumë gjëra për hir të Krishtit, por nuk kishte hequr dorë nga lakmia e tij.
Fjalët e apostullit Pal duhet të tingëllojnë shpesh edhe në veshët tanë, “dashuria për para është rrënja e gjithë të këqijave.” (1 Timoteu 6:10). Historia e kishës ka plot shembuj për këtë të vërtetë. Për para Jozefi u shit nga vëllezërit e tij. Për para Samsoni u tradhtua tek Filistenjtë. Për para Gehazi e mashtroi Naamanin dhe gënjeu Eliseun. Për para Anania dhe Safira u përpoqën ta mashtronin Pjetrin. Për para Biri i Perëndisë u dorëzua në duart e njerëzve të ligj. Vërtetë e mahnitshme është që shkaku i gjithë kësaj ligësie në botë të duhet kaq shumë.
Le të ruhemi të gjithë ne nga dashuria për para. Bota është plot me dashuri për paranë në kohën tonë. Kjo murtajë është përhapur gjithandej. Mijëra nga ata që e urrejë idenë e adhurimit të Lokomotivës nuk kanë turp të bëjnë një idhull prej ari. Ne të gjithë jemi në rrezik të infektohemi nga më i vogli e deri tek më i madhi. Mund të duam paranë pa e pasur atë sikurse mund edhe ta kemi paranë pa e dashur. Kjo është një ligësi që vepron në mënyrë shumë mashtruese. Ajo na bën robër para se të jemi të vetëdijshëm për vargonjtë e saj. Sapo të na ketë zotëruar ka për ta ngurtësuar, paralizuar, djegur, grirë, damkosur dhe fishkur shpirtin tonë. Kjo e ligë rrëzoi një apostull të Krishtit. Le të kemi kujdes që të mos na rrëzojë edhe ne. Një pikë e vogël mund të mbytë një anije. Një mëkat që nuk vritet mund ta shkatërrojë një shpirt.
Shpesh duhet të kujtojmë fjalët solemne, “Ç’dobi do të ketë njeriu të fitojë gjithë botën dhe të humbasë shpirtin e tij?” “Nuk sollëm asgjë në këtë botë dhe nuk do të marrim asgjë me vete.” Lutja jonë e përditshme duhet të jetë, “mos më jep as varfëri as pasuri, më ushqe me bukën e nevojshme.” (Fjalët e Urta 30:8). Synimi ynë i vazhdueshëm duhet të jetë të jemi të pasur në hir. Ata që “do të jenë të pasur” në zotërimet e botës shpesh në fund zbulojnë që kanë bërë zgjedhjen më të keqe. Sikurse Esau, ata kanë lënë një pjesë të përjetshme për një kënaqësi të vogël të përkohshme. Sikurse Juda Iskarioti, ata kanë e kanë shitur veten në humbje të përjetshme.
Së fundi, le të mësojmë nga këto vargje, gjendjen e pashpresë të të gjithë atyre që vdesin të pakonvertuar. Fjalët e Zotit tonë mbi këtë temë janë shumë solemne. Ai thotë për Judën, “Për atë njeri do të kishte qenë më mirë të mos kishte lindur fare.” Kjo thënie ka vetëm një interpretim. Ajo na mëson qartë që është më mirë që të mos kesh jetuar kurrë sesa të jetosh pa besim dhe të vdesësh pa hir. Të vdesësh në këtë gjendje do të thotë të humbasësh përgjithmonë. Kjo është një rënie nga e cila nuk mund të ngrihesh dot kurrë. Kjo është një humbje krejtësisht e pakthyeshme. Nuk ka asnjë ndryshim në ferr. Hendeku mes ferrit dhe qiellit është aq i gjerë sa asnjë njeri nuk mund ta kalojë dot. Kjo thënie mund të mos ishte përdorur kurrë nëse do kishte ndonjë farë të vërtete në doktrinën e ‘shpëtimit universal’. Nëse kjo do të ishte realisht e vërtetë që herët a vonë të gjithë do të arrijnë qiellin, që herët a vonë ferri do të zbrazej nga banorët e tij, nuk mund të thuhej kurrë për dikë që do të kishte qenë “më mirë që ai person të mos kishte lindur kurrë.” Vetë ferri do ta humbiste tmerrin e tij nëse do të kishte fund. Vetë ferri do të ishte i durueshëm, nëse pas miliona epokash të kishte një SHPRESË për liri dhe të shkuar në qiell. Por shpëtimi universal nuk gjen asnjë vend në Shkrim. Mësimi i fjalës së Perëndisë është i thjeshtë dhe i qartë rreth kësaj teme. Ekziston një krimb që nuk vdes kurrë dhe një zjarr që nuk shuhet kurrë (Marku 9:44). “Nëse dikush nuk ka lindur sërish,” një ditë do të dëshirojë që të mos kishe lindur kurrë. Burkit thotë, “Më mirë të mos ekzistosh sesa të mos jesh në Krishtin.”
Le ta kapim fort këtë të vërtetë dhe të mos e lëshojmë. Gjithmonë ka njerëz që nuk e pëlqejnë realitetin e përjetësisë në ferr. Ne jetojmë në një kohë kur një dashuri melankolike i shtyn shumë njerëz që të ekzagjerojnë mëshirën e Perëndisë në kurriz të drejtësisë së Tij, dhe kur mësuesit e rremë guxojnë të flasin për “dashurinë e Perëndisë e cila arrin edhe më thellë se ferri.” Le t’i kundërshtojmë mësime të tilla me një zhelozi të shenjtë dhe të qëndrojmë fort pas doktrinës së Shkrimit të Shenjtë. Le të mos kemi turp të ecim në shtigjet e vjetra dhe të besojmë që ekziston një Perëndi i përjetshëm, një qiell i përjetshëm dhe një ferr i përjetshëm. Sapo ta kemi braktisur një besim të tillë dhe të kemi përqafuar petkun e hollë të skepticizmit mund të përfundojmë në hedhjen poshtë të çdo doktrine të Ungjillit. Mund të jemi plotësisht të sigurt që nuk ka asnjë qëndrim të palëkundur mes besimit në përjetësinë e ferrit dhe pabesisë flagrante.
Mateu 26:26-35
Këto vargje përshkruajnë themelimin e sakramentit të Darkës së Zotit. Zoti ynë e dinte mirë se çfarë gjërash e prisnin dhe në mënyrë të hirshme zgjodhi mbrëmjen e fundit të qetë që mund të kishte përpara kryqëzimit si një rast për të t’i dhënë kishës së Tij një dhuratë ndarjeje. Sa e çmuar që duhet t’u jetë dukur më pas kjo porosi dishepujve të Tij ndërsa kujtonin ndodhitë e natës së fundit. Sa për të vajtuar është mendimi që asnjë porosi tjetër nuk ka shkaktuar kaq shumë mosmarrëveshje dhe nuk është keqkuptuar kaq rëndë sa porosia e Darkës së Zotit. Kjo gjë duhej ta kishte bashkuar kishën, por mëkatet tona e kanë bërë atë shkak ndarjeje. Ajo që duhej të kishte qënë për dobinë tonë shpesh ka qenë një rast rrëzimi.
Gjëja e parë që kërkon vëmendjen tonë në këto vargje është kuptimi i saktë i fjalëve të Zotit tonë “ky është trupi im, ky është gjaku im.” Nuk ka nevojë të themi që kjo pyetje ka qenë ajo që e ka ndarë kishën e dukshme. Kjo ka bërë që të shkruhen volume të tëra teologjie të debatueshme. Por ne nuk duhet të hezitojmë për të pasur një opinion të vendosur për këtë gjë, thjesht sepse teologët kanë debatuar dhe nuk kanë rënë dakord. Mungesa e doktrinës së shëndoshë në këtë pikë u ka hapur udhë shumë besëtytnive të mjerueshme.
Kuptimi i qartë i fjalëve të Zotit tonë duket që është ky, “Kjo bukë përfaqëson trupin tim. Kjo verë përfaqëson gjakun tim.” Ai nuk po thoshte që buka që Ai u dha dishepujve të Tij ishte me të vërtetë trupi i Tij. Ai nuk po thoshte që vera që u dha dishepujve të Tij ishte me të vërtetë dhe në mënyrë të drejtpërdrejtë gjaku i Tij. Le ta kapim fort këtë interpretim. Ky interpretim mund të mbështetet nga disa arsye të forta.
Sjellja e dishepujve në Darkën e Zotit nuk na lejon të besojmë që buka që ata morën ishte trupi i Krishtit, dhe vera që pinë ishte trupi i Krishtit. Ata ishin të gjithë Judenj, të cilët i kishin mësuar që nga vegjëlia të besonin që ishte mëkat të hanin mish dhe të pinin gjak. (Ligji i Përtërirë 12:23-25). Megjithatë, në tregim nuk ka asgjë që tregon se ata u shtangën nga fjalët e Zotit tonë. Është e dukshme që ata nuk dalluan ndonjë ndryshim tek buka dhe vera.
Edhe shqisat tona në kohën e tanishme na ndalojnë të besojmë që ka ndodhur ndonjë ndryshim tek buka apo vera ne Darkën e Zotit. Vetë shija jonë na thotë që ato janë me të vërtetë dhe tamam ato që duken se janë. Bibla na kërkon që të besojmë gjëra që janë përtej arsyetimit tonë. Por nuk na bëhet kurrë thirrje të besojmë atë që bie ndesh me shqisat tona.
Doktrina e vërtetë rreth natyrës njerëzore të Zotit tonë na ndalon të besojmë që buka në Darkën e Zotit mund të jetë trupi i Tij apo që vera mund të jetë gjaku i Tij. Trupi natyror i Krishtit nuk mund të jetë në më shumë se një vend në të njëjtën kohë. Nëse trupi i Zotit tonë në të njëjtën kohë mund të ishte i ulur në tryezë dhe të haej nga dishepujt është përsosmërisht e qartë që ky nuk ishte një trupi njerëzor si i yni. Por këtë nuk duhet ta lejojmë kurrë qoftë edhe për një moment. Lavdia e Krishterimit është që Shpengimtari ynë është njeriu i përsosur dhe Perëndia i përsosur në të njëjtën kohë.
Së fundi, gjenialiteti i gjuhës me të cilën Zoti ynë foli në Darkën e Zotit e bën krejtësisht të panevojshme që t’i interpretojmë fjalët e Tij në mënyrë të drejtpërdrejtë. Bibla është e mbushur plot me shprehje të ngjashme për të cilat askush nuk mendon se duhet t’u japë ndonjë kuptim tjetër përveç atij figurativ. Zoti ynë flet për Veten si “dera” dhe “hardhia,” dhe ne e dimë që Ai po përdor emblema dhe tablo kur flet në këtë mënyrë. Prandaj, nuk ka asnjë mospërputhje në mbështetjen e faktit që Ai po përdorte një gjuhë figurative kur themeloi Darkën e Zotit; dhe ne kemi edhe më tepër të drejtë për ta thënë këtë gjë kur kujtojmë kundërshtimet e mëdha që gjenden në shtegun e interpretimit të drejtpërdrejtë të fjalëve të Tij.
Le t’i ruajmë këto gjëra në mendjen tonë dhe të mos i harrojmë. Në një kohë kur herezitë janë shtuar së tepërmi është gjë e mirë të jemi të armatosur si duhet. Pikëpamjet e paditura dhe të ngatërruara rreth gjuhës së Shkrimit janë shkaku i madh i gabimeve fetare.
Gjëja e dytë që kërkon vëmendjen tonë në këto vargje është qëllimi dhe arsyeja për të cilën u caktua Darka e Zotit. Kjo sërish është një temë e cila është rrethuar nga një errësirë e madhe. Porosia e Darkës së Zotit është konsideruar si diçka misterioze dhe përtej të kuptuarit. Një lëndim shumë i madh i është shkaktuar Krishterimit prej gjuhës së paqartë dhe të pakuptueshme me të cilën shumë shkrimtarë e kanë trajtuar këtë sakrament. Sigurisht që nuk ka asnjë gjë që e përligj këtë gjuhë në tregimin e themelimit origjinal të këtij sakramenti. Sa më të thjeshta të jenë pikëpamjet tona për qëllimin e saj aq më shkrimore ka të ngjarë që do të jenë ato.
Darka e Zotit nuk është flijim. Në të nuk ka asnjë blatim – në të nuk ofrohet asgjë tjetër përveç lutjeve, lavdërimeve dhe falënderimeve tina. Nga dita kur Jezusi vdiq nuk ka për të pasur më ndonjë ofertë për mëkatin. Me një flijim të vetëm Ai i përsosi përgjithmonë ata që po shenjtërohen. (Hebrenjve 10:14). Priftërinjtë, altarët dhe flijimet, që të gjitha pushuan së qeni të nevojshme kur Qengji i Perëndisë ofroi Veten e Tij. Rolit të tyre iu erdhi fundi. Puna e tyre ishte kryer.
Darka e Zotit nuk ka pushtet që në mënyrë automatike t’u japë përfitime atyre që marrin pjesë në të, nëse nuk marrin pjesë me besim. Thjesht akti formal i ngrënies së bukës dhe pirjes së verës është krejtësisht i padobishëm nëse nuk bëhet me një zemër të drejtë. Ajo është tërësisht një porosi për shpirtin e gjallë dhe jo për të vdekurin – është për të konvertuarin dhe jo për të pakonvertuarin.
Darka e Zotit u caktua si përkujtim i vazhdueshëm i flijimit të vdekjes së Krishtit, derisa Ai të kthehet sërish. Përfitimet që përcjell ajo janë frymërore dhe jo fizike. Efektet e saj duhet të kërkohen në njeriun e brendshëm. Ajo u dha me qëllim që të na kujtojë përmes emblemave të dukshme dhe të prekshme të bukës dhe verës që ofrimi i trupit dhe gjakut të Krishtit për ne në kryq është shlyerja e vetme për mëkatin dhe vetë jeta e shpirtit të një besimtari. Darka e Zotit ka për qëllim të ndihmojë besimin tonë të varfër dhe të dobët në një marrëdhënie më të ngushtë me Shpëtimtarin tonë të kryqëzuar dhe për të na mbështetur në ushqyerjen frymërore me trupin dhe gjakun e Krishtit. Kjo është një porosi për mëkatarët e shpenguar, dhe jo për engjëjt e rënë. Duke e marrë darkën e Zotit ne deklarojmë publikisht ndjesinë tonë të fajit dhe nevojën për një Shpëtimtar, shpallim besimin tonë në Jezusin dhe dashurinë tonë për Të, dëshirën tonë për të jetuar nga Ai dhe shpresën tonë për të jetuar me Të. Kur e përdorim Darkën e Zotit në këtë frymë do të zbulojmë që pendimi ynë thellohet, besimi ynë shtohet, shpresa jonë gjallërohet dhe dashuria jonë zgjerohet – mëkatet që na bezdisin vazhdimisht do të dobësohen dhe hiret tona do të forcohen. Kjo ka për të na tërhequr më pranë Krishtit.
Le t’i mbajmë këto gjëra në mendje. Ato duhet të kujtohen në këto ditë të fundit. Nuk ka asnjë gjë në fenë tonë të cilën jemi aq gati ta shtrembërojmë dhe ta keqkuptojmë sesa ato pjesë që prekin shqisat tona. Çfarëdo që mund ta prekim me duart tona dhe ta shohim me sytë tanë jemi të prirur ta lartësojmë si idhull apo të presim të mira prej saj sikur të ishte thjesht një hajmali. Në mënyrë të veçantë le të jemi të vetëdijshëm nga kjo prirje rreth çështjes së Darkës së Zotit. Mbi gjithçka, “le të kemi kujdes,” sipas fjalëve të Homilisië, “që nga një përkujtimore të bëhet flijim.”
Gjëja e fundit që meriton t’i kushtojmë pak vëmendje në këtë pjesë është karakteri i personave të parë që kremtuan Darkën e Zotit. Kjo është një pikë plot ngushëllim dhe udhëzim. Grupi i vogël të cilit iu dha për herë të parë buka dhe vera nga Zoti ynë ishte i përbërë nga apostuj të cilët Ai i kishte zgjedhur ta shoqëronin gjatë shërbesës së Tij tokësore. Ata ishin njerëz të varfër dhe të paedukuar që e donin Krishtin por ishin të dobët si në besim ashtu dhe njohuri. Ata i kuptonin fare pak thëniet dhe veprat e Mësuesit të tyre. Ata nuk e njihnin mirë dobësinë e zemrave të tyre. Ata mendonin që ishin gati të vdisnin për Jezusin, e megjithatë po atë natë ata e braktisën të gjithë dhe e lanë vetëm. Zoti ynë e dinte të gjithën këtë shumë mirë. Gjendja e zemrave të tyre nuk ishte e fshehur për Të. E megjithatë Ai nuk i privoi nga marrja e Darkës së Zotit.
Në këtë situatë ka diçka tepër udhëzuese – kjo na tregon shumë qartë që nuk duhet ta bëjmë njohurinë e madhe dhe forcën e madhe të hirit një kualifikim të domosdoshëm për marrjen e Darkës së Zotit. Dikush mund të dijë fare pak dhe të mos jetë më i mirë se një fëmijë në forcën frymërore, por për shkak të kësaj nuk duhet të përjashtohet nga tryeza e Zotit. Ai ndjen vërtet mëkatet e tij? A e do me të vërtetë Krishtin? A dëshiron me të vërtetë që t’i shërbejë Atij? Nëse është kështu duhet që ta inkurajojmë dhe ta pranojmë. Nuk ka dyshim që duhet të bëjmë gjithë sa mundemi që t’i përjashtojmë marrësit e padenjë të Darkës së Zotit. Asnjë person që nuk ka hir në zemër nuk duhet t’i afrohet Darkës së Zotit. Por duhet të kemi kujdes që të mos i refuzojmë ata që Krishti nuk i refuzon. Nuk ka asnjë urtësi nëse tregohemi më strikt se Zoti ynë dhe apostujt e Tij.
Le të largohemi nga kjo pjesë me një hetim serioz të vetes në lidhje me sjelljen tonë për sa i përket Darkës së Zotit. A i shmangemi asaj kur shërbehet? Nëse po si mund ta justifikojmë sjelljen tonë? Nuk mjafton të themi që kjo nuk është një porosi e domosdoshme. Nëse themi kështu jemi duke përbuzur vetë Krishtin dhe po themi që nuk i bindemi Atij. Nuk mjafton të themi që ndihemi të padenjë për të ardhur në tryezën e Zotit. Nëse themi kështu po shpallim që nuk jemi gati të vdesim dhe as nuk jemi gati të takohemi me Perëndinë. Këto janë konsiderata solemne. Të gjithë ata që nuk e kanë marrë Darkën e Zotit duhet t’i mendojnë mirë.
A e kemi zakon që të vijmë në tryezën e Zotit? Nëse po, në çfarë gjendje mendore vijmë tek ajo? A i afohemi me mençuri, përulësi dhe besim? A e kuptojmë atë që po bëjmë? A e ndiejmë me të vërtetë mëkatshmërinë dhe nevojën tonë për Krishtin? A dëshirojmë me të vërtetë të jetojmë një jetë të krishterë po aq sa edhe e rrëfejmë besimin e krishterë? Lum ai shpirt që mund të japë një përgjigje të kënaqshme për këto pyetje. Le të vazhdojë dhe të këmbëngulë.
Mateu 26:36-46
Këto vargje që kemi lexuar tani përshkruajnë atë që zakonisht quhet agonia e Krishtit në kopshtin e Gjethsemanes. Kjo është një pjesë e cila nuk ka dyshim që përmban gjëra të thella dhe misterioze. Ne duhet ta lexojmë me drojë dhe mahnitje sepse në të ka shumë gjëra të cilat nuk mund t’i kuptojmë.
Pse e gjejmë Zotin tonë kaq “të brengosur dhe të trishtuar,” sikurse na përshkruhet këtë pjesë? Si duhet t’i kuptojmë fjalët e Tij, “Shpirti im është thellësisht i trishtuar, deri në vdekje”? Pse e shohim që të largohet nga dishepujt e Tij, të bjerë me fytyrë përtokë dhe t’u përgjërohet Atit të Tij me klithma të forta, dhe me një lutje që përsëritet tri herë? Pse Biri i Plotfuqishëm i Perëndisë i cili kishte kryer aq shumë mrekulli është tani kaq i rënduar dhe i shqetësuar? Pse Jezusi i cili erdhi në botë për të vdekur është në këtë moment shumë e ngjashëm me dikë të cilit sa nuk po i binte të fikët nga vdekja që po i afrohej? Pse ndodh e gjithë kjo?
Ka vetëm një përgjigje të arsyeshme për këto pyetje. Pesha që e rëndoi shpirtin e Zotit tonë nuk ishte frika e vdekjes dhe dhimbjet e saj. Me mijëra njerëz kanë duruar vuajtjet më agonizuese të trupit dhe kanë vdekur pa lëshuar asnjë rënkim dhe nuk ka dyshim që edhe Zoti ynë kështu mund të kishte vepruar. Por pesha e vërtetë që e vuri poshtë zemrën e Jezusit ishte pesha e mëkatit të botës, e cila tani duket se po rëndonte mbi Të me një forcë të veçantë. Ishte barra e fajit që iu llogarit Atij e cila tani u vendos mbi Të sikurse vendosej mbi kokën e cjapit që mbartte fajin. Sa e madhe që duhet të ketë qenë ajo barrë nuk mund ta konceptojë dot asnjë zemër njerëzore. Atë e di vetëm Perëndia. Me të drejtë flet Litania Greke për “vuajtjet e panjohura të Krishtit.” Fjalët e Skotit rreth kësaj teme ka të ngjarë që janë të sakta – “Në këtë moment Krishti përjetoi një mjerim i cili ishte i të njëjtit lloj me atë të shpirtrave të dënuar me aq sa është e mundur duke patur një ndërgjegje të pastër, një dashuri të përsosur për Perëndinë dhe për njerëzit, dhe me një siguri të palëkundshme për një ngjarje të lavdishme.”
Por, pavarësisht sesa misterioze që mund të na duket kjo pjesë e historisë së Zotit tonë ne nuk duhet të dështojmë në vëzhgimin e mësimeve të çmuara me udhëzimet praktike që gjenden në të. Le të shohim tani se cilat janë këto mësime.
Në radhë të parë le të mësojmë që lutja është trajtimi më i mirë praktik që mund të përdorim në kohët e vështirësive. Ne shohim që Krishti Vetë u lut kur shpirti i Tij ishte i brengosur. Të gjithë të krishterët e vërtetë duhet të bëjnë të njëjtën gjë.
Vështirësia është një kupë të cilën duhet ta pimë të gjithë në këtë botë mëkati. Ne “lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t’u ngjitur lart.” (Jobi 5:7). Nuk mund ta mënjanojmë. Nga të gjitha krijesat asnjëra nuk është aq e cenueshme sa njeriu. Trupat tanë, mendja, familjet, bizneset, miqtë tanë janë të gjitha dyer të shumta përmes të cilave vuajtja hyn në jetën tonë. Shenjtorët më të shenjtë nuk mund të kërkojnë të përjashtohen prej saj. Sikurse Zotëria i tyre ata shpesh janë “njerëz të brengave.”
Cila është gjëja e parë që duhet bërë në kohët e vuajtjeve? Ne duhet të lutemi. Sikurse Jobi, duhet të biem përmbysë dhe të adhurojmë. (Jobi 1:20). Personi i parë tek i cili duhet të kthehemi për të na ndihmuar duhet të jetë Perëndia ynë. Ne duhet t’ia tregojmë të gjitha brengat tona Atit tonë që është në qiell. Duhet të besojmë më siguri që asnjë gjë nuk është tepër e parëndësishme apo e vogël për ta çuar përpara Tij, për aq kohë sa e bëjmë këtë gjë me një nënshtrim të plotë ndaj vullnetit të Tij. Shenja e besimit është të mos mbajmë asnjë gjë pa ia thënë Mikut tonë më të mirë. Duke e bërë këtë mund të jemi të sigurt që do të kemi një përgjigje. “Nëse është e mundur,” dhe ajo që kërkojmë është për lavdinë e Perëndisë, atëherë do të bëhet. Gjëmbi në mish ose do të na hiqet ose do të na jepet hir për ta duruar sikurse iu dha edhe Palit (2 Korintasve 12:9). E ruajtshim këtë mësim për ta pasur gati në ditën e nevojës. Kjo është një thënie e vërtetë, “lutjet janë shushunjat e shqetësimit.”
Në radhë të dytë le të mësojmë që nënshtrimi i plotë i vullnetit tonë ndaj vullnetit të Perëndisë duhet të jetë një prej synimeve tona kryesore në këtë botë. Fjalët e Zotit tonë janë një shëmbull i bukur i frymës që duhet të ndjekim në këtë çështje. Ai thotë, “Jo vullneti im por vullneti Yt.” Ai sërish thotë, “u bëftë vullneti Yt.”
Një vullent i pashenjtëruar dhe i pakontrolluar është një shkak i madh për mungesën e lumturisë në jetë. Kjo mund të shihet tek fëmijët e vegjël. Me këtë gjë kemi lindur. Ne të gjithëve na pëlqen mënyra jonë. Dëshirojmë dhe duam shumë gjëra, harrojmë që jemi krejtësisht të paditur se çfarë është për të mirën tonë dhe nuk jemi në gjendje të zgjedhim për vete. I lumtur është ai që ka mësuar të mos ketë dëshira dhe të jetë i kënaqur në çdo rrethanë. Ky është një mësim të cilin e mësojmë me shumë vështirësi dhe sikurse Pali duhet ta mësojmë jo në shkollën e njerëzve të vdekshëm por në atë të Krishtit. (Filipianëve 4:11).
A dëshirojmë të dimë nëse jemi lindur sërish dhe nëse po rritemi në hir? Le të shohim se si qëndrojnë punët në lidhje me vullnetin tonë. A i durojmë zhgënjimet? A mund të tregojmë durim mes sprovave dhe mundimeve të papritura? A mund të pranojmë pa u ankuar që planeve dhe skemave tona të dashura t’u hiqet vizë? A mund të ulemi në qetësi, të vuajmë pa e ngritur zërin po ashtu sikurse shkojmë lart e poshtë dhe veprojmë në mënyrë aktive? Këto janë gjërat të cilat vërtetojnë nëse e kemi mendjen e Krishtit. Nuk duhet të harrojmë kurrë që ndjenjat e ngrohta dhe gjendja e gëzueshme nuk janë provat më të vërteta të hirit. Një vullnet i nënshtruar është një zotërim shumë herë më i vlefshëm. Edhe Vetë Zoti ynë nuk u gëzua gjithmonë; por Ai mund të thoshte gjithmonë, “u bëftë vullneti Yt.”
Së fundi le të mësojmë që ekziston një dobësi e madhe edhe në dishepujt e vërtetë të Krishtit dhe që ata kanë nevojë të rrinë zgjuar dhe të luten kundër kësaj gjëje. Ne shohim Pjetrin, Gjonin dhe Jakobin, këta tre apostuj të zgjedhur që flenë kur duhet të rrinin zgjuar dhe të luteshin. Ne shohim që Zoti ynë u drejtohet me këto fjalë solemne, “Rrini zgjuar dhe lutuni, që të mos bini në tundim; sepse fryma është gati, por mishi është i dobët.”
Tek të gjithë besimtarët ekziston një natyrë e dyfishtë. Pavarësisht se janë të konvertuar, të ripërtërirë dhe të shenjtëruar ata ende mbajnë me vete një sasi të madhe prishjejej që banon brenda tyre, një trup të mëkatit. Pali flet për këtë gjë kur thotë, “Unë, pra, po zbuloj këtë ligj: duke dashur të bëj të mirën, e keqja gjendet në mua. Në fakt unë gjej kënaqësi në ligjin e Perëndisë sipas njeriut të brendshëm, por shoh një ligj tjetër në gjymtyrët e mia, që lufton kundër ligjit të mendjes sime.” (Romakëve 7:21-23). Përjetimi i gjithë të krishterëve të vërtetë në çdo epokë e konfirmon këtë gjë. Ata gjejnë brenda tyre dy parime të kundërta dhe një përleshje të vetëdijshme mes të dyjave. Këtyre të dyjave Zoti ynë iu referohet kur iu flet dishepujve të tij të përgjumur. Ai e quan njërin mishi dhe tjetrën fryma. Ai thotë, “fryma është gati, por mishi është i dobët.”
A e justifikon Zoti ynë këtë dobësi tek dishepujt e Tij? Qoftë larg që të mendojmë kështu. Ata që nxjerrin këtë konkluzion gabojnë në kapjen e kuptimit të Tij. Ai e përdor po atë dobësi si argument për të qëndruar zgjuar dhe për t’u lutur. Ai na mëson që vetë fakti që jemi të veshur me dobësi duhet të na nxitë që vazhdimisht të “rrimë zgjuar dhe të lutemi.”
Nëse dimë ndonjë gjë rreth fesë së vërtetë le të mos e harrojmë kurrë këtë mësim. Nëse dëshirojmë të ecim mirë me Perëndinë dhe të mos rrëzohemi si Davidi apo Pjetri, le të mos harrojmë kurrë të rrimë zgjuar dhe të lutemi. Le të jetojmë si njerëz në territorin e armikut, dhe të tregohemi gjithmonë vigjilentë. Nuk mund të tregojmë dot më tepër kujdes sesa duhet. Nuk mund të tregohemi më tepër xhelozë se duhet për shpirtin tonë. Bota është shumë skllavëruese. Djalli është shumë i zënë. Le të tingëllojnë fjalët e Zotit tonë në veshët tanë çdo ditë si një trumbetë. Fryma jonë nganjëherë mund të jetë shumë e gatshme. Por mishi ynë është gjithmonë shumë i dobët. Prandaj, gjithmonë le të rrimë zgjuar, gjithmonë le të lutemi.
Mateu 26:47-56
Në këto vargje shohim kupën e vuajtjeve të Zotit tonë Jezu Krisht e cila nis të mbushet. Shohim që Ai tradhtohet nga një prej dishepujve të Tij, braktiset nga të tjerët, dhe merret si i burgosur nga armiqtë e Tij të betuar. Sigurisht që nuk ka pasur kurrë një vuajtja si vuajtja e Tij! Mos harrofshim kurrë ndërsa e lexojmë këtë pjesë të Biblës që mëkatet tona ishin shkaku i këtyre mundimeve! Jezusi u “dorëzua për shkeljet tona.” (Romakëve 4:25).
Le të dallojmë një gjë në këto vargje, çfarë përuljeje e hirshme që e karakterizoi bashkësinë e Zotit tonë me dishepujt e Tij. Kjo pikë është vërtetuar nga një rrethanë shumë prekëse në momentin kur Zoti ynë u tradhtua. Kur Juda Iskarioti mori përsipër të drejtonte turmën tek vendi ku ishte Mësuesi i tij ai iu dha një shenjë përmes të cilës ta dallonin Jezusin nga dishepujt e Tij nën dritën e zbehtë të hënës. Ai u tha, “Atë që unë do të puth, ai është; kapeni.” Prandaj, kur erdhi tek Jezusi ai i tha, “Tungjatjeta, Mësues!”. Dhe e puthi përzemërsisht.” Ky fakt i vetëm zbulon mënyrën e dashur me të cilën u shoqëruan dishepujt me Zotin e tyre. Në vendet Lindore është zakon gjithandej që kur miqtë takohen e përshëndetin njëri-tjetrin me një të puthur. (Eksodi 18:7; 1 Samueli 20:41.) Prandaj, duket që kur Juda e puthi Zotin tonë ai thjesht bëri atë që të cilën ishin mësuar ta bënin të gjithë apostujt e tjerë kur takoheni me Mësuesin e tyre pas një kohe ndarjeje.
Le të marrim inkurajim për shpirtin tonë nga kjo rrethanë e vogël. Zoti ynë Jezu Krisht është një Shpëtimtari tepër i hirshëm dhe përfillës. Ai nuk është një “njeri i zymtë,” që i largon mëkatarët dhe i mban ata në distancë. Ai nuk është shumë i ndryshëm nga ne në natyrën e tij sa ta konsiderojmë më tepër me druajtje sesa me dashuri. Ai preferon më tepër që ta konsiderojmë si Vëllanë tonë më të madh, dhe si një Mik të dashur. Zemra e Tij në qiell është ende po ajo që ishte edhe këtu mbi tokë. Ai është gjithmonë zemërbutë, i mëshirshëm, dhe përfillës ndaj njerëzve nga shtresat e ulëta. Le t’i besojmë Atij dhe të mos kemi frikë.
Le të vëmë re një gjë tjetër, sesi Zoti ynë i dënon ata që mendojnë të përdorin amrmët e mishit në mbrojtjen e çështjes së Tij. Ai e qorton njërin prej dishepujve të Tij që e qëlloi me shpatë një shërbëtor të kryepriftit. Ai i bën thirrje “vendose shpatën në vendin e vet.” Pastaj shton një deklaratë solemne me domethënie të vazhdueshme, “të gjithë ata që rrokin shpatën do të vdesin nga shpata.”
Shpata ka shërbesën e saj të ligjshme. Ajo mund të përdoret me drejtësi në mbrojtjen e kombeve nga shtypja. Mund të nevojitet që të përdoret në mënyrë pozitive për të parandaluar konfuzionin, plaçkitjen dhe dhunimin mbi tokë. Por shpata nuk duhet përdorur në përhapjen dhe ruajtjen e Ungjillit. Krishterimi nuk duhet të përforcohet përmes gjakderdhjes dhe besimi në të nuk duhet të arrihet me forcë. Sa mirë do kishte qenë nëse kisha do ta kishte kujtuar më shpesh këtë fjali! Të pakta janë vendet në botën e krishterë ku të mos jetë bërë gabimi i përpjekjes për t’i ndryshuar opinionet fetare të njerëzve me detyrim, ndëshkime, burgosje dhe vdekje. Dhe cili ka qenë rezultati? Faqet e historisë na japin përgjigjen. Asnjë luftë nuk ka qenë më e përgjakshme se ato që kanë nisur nga përplasja e opinioneve fetare. Shpesh, fatekqësisht shpesh, njerëzit që kanë qenë të parët për t’i nxitur këto luftëra janë vrarë vetë. Mos e harrofshim kurrë këtë gjë! Armët e luftës së krishterë nuk janë të mishit por frymërore. (2 Korintasve 10:4).
Le të vëmë re një gjë tjetër sesi Zoti ynë u nënshtrua për t’u arrestuar me vullnetin e Tij të lirë. Atë nuk e morrë rob për shkak se nuk mund të shpëtonte dot. Do kishte qenë e lehtë për Të që t’i dëbonte armiqtë e Tij gjithandej nëse do ta kishte menduar si gjë me vend. Ai iu thotë dishepujve, “A kujton ti, vallë, se unë nuk mund t’i lutem Atit tim, që të më dërgojë më shumë se dymbëdhjetë legjione engjëjsh? Po atëherë si do të përmbusheshin Shkrimet, sipas të cilave duhet të ndodhë kështu?”
Në këto fjalë shohim sekretin e nënshtrimit të Tij vullnetar ndaj armiqve të Tij. Ai erdhi qëllimisht për të përmbushur tipet dhe premtimet e Shkrimeve të Dhiatës së Vjetër, dhe duke i përmbushur ato të siguronte shpëtimin për botën. Ai erdhi qëllimisht për të qenë Qengji i vërtetë i Perëndisë, Qengji i Pashkës. Ai erdhi për të qenë Cjapi që mbart fajin mbi të cilin do të vendoseshin paudhësitë e popullit. Zemra e Tij ishte e vendosur për ta përmbushur këtë vepër të madhe. Kjo nuk mund të bëhej pa “fshehjen e fuqisë së tij” për një farë kohe. Për ta bërë këtë gjë Ai u bë një vuajtës i vullnetshëm. Ai u arrestua, u gjykua, u dënua dhe u kryqëzua plotësisht me vullnet të lirë.
Le të vëzhgojmë këtë gjë. Këtu gjejmë shumë inkurajim. Vuajtësi i gatshëm me siguri që ka për të qenë një Shpëtimtar i vullnetshëm. Biri i Plotfuqishëm i Perëndisë i cili i lejoi njerëzit ta lidhnin dhe ta çonin tutje si rob, i cili mund t’i kishte penguar ta bënin këtë gjë me një fjalë të vetme, sigurisht që duhet të jetë plot gatishmëri për t’i shpëtuar shpirtrat që shkojnë tek Ai. Prandaj, sërish le të mësojmë që t’i besojmë Atij dhe të mos kemi frikë.
Së fundi le të vëmë re se sa pak e njohin të krishterët dobësinë e zemrave të tyre para se të sprovohen. Për këtë gjë shohim një shembull të vajtueshëm në sjelljen e apostujve të Zotit tonë. Vargjet që kemi lexuar përmbyllen me këto fjalë, “Atëherë të gjithë dishepujt e lanë dhe ikën.” Ata i harruan deklaratat e tyre plot siguri të cilat i kishin bërë pak orë më parë. Ata harruan që kishin shpallur gatishmërinë e tyre për të vdekur bashkë me Mësuesin e tyre. Ata harruan gjithçka përveç rrezikut që i shikonte në sy. Frika e vdekjes i mundi. Ata “e lanë dhe ikën.”
Sa shumë nga ata që rrëfejnë se janë të krishterë kanë bërë të njëjtën gjë? Sa të shumtë janë ata të cilët nën ndikimin e ndjenjave të ngazëlluara kanë premtuar që nuk do të kenë kurrë turp për Krishtin? Ata janë larguar nga tryeza e darkës së Zotit, nga një predikim goditës, apo nga një takim i krishterë të mbushur plot me zell dhe dashuri, dhe të gatshëm t’u thonë të gjithë atyre që i paralajmërojnë kundër rrëshqitjes nga besimi, “Mos vallë shërbëtori yt është një qen që të bëjë një gjë të tillë?” E megjithatë brenda pak ditësh ndjenja të tilla janë ftohur dhe kanë kaluar. Ka ardhur sprova dhe ata janë rrëzuar përpara saj. Ata e kanë braktisur Krishtin.
Le të mësojmë nga kjo pjesë mësimet e përulësisë dhe nënshtrimit të vetes. Le të vendosim që përmes hirit të Perëndisë të kultivojmë një frymë përunjësie dhe mosbesimi tek vetja. Le ta ngulitim në mendjen tonë që nuk ka asgjë aq të keqe të cilën nuk mund ta bëjmë as më të mirët mes nesh nëse nuk rrimë zgjuar dhe të lutemi, dhe që në fakt ruhemi prej hirit të Perëndisë. Qoftë kjo një nga lutjet tona të përditshme, “Përforcomë dhe unë do të shpëtoj, dhe do t’i kem gjithnjë statutet e tua përpara syve të mi.” (Psalmi 119:117).
Mateu 26: 57-68
Në këto vargje lexojmë sesi Zoti ynë Jezu Krisht u soll përpara krye priftit Kajafa, dhe në mënyrë solemne u shpall fajtor. Kështu duhej të ndodhte. Tani kishte ardhur dita e madhe e shlyerjes. Tipi i mrekullueshëm i cjapit që mbart mëkatin do të përmbushej në mënyrë të plotë. Ishte e përshtatshme që krye prifti Jude të bënte pjesën e tij dhe të shpallte që mëkati ishte vendosur mbi kryet e viktimës para se ta çonin për ta kryqëzuar. I meditofshim këto gjëra dhe i kuptofshim. Në çdo hap të vuajtes së Zotit tonë kishte një kuptim të thellë.
Le të vëzhgojmë në këto vargje që krerët e priftërinjve ishin agjentët kryesorë në shkaktimin e vdekjes së Zotit tonë. Duhet të mbajmë mend që nuk ishte aq shumë populli Jude që e nxiti këtë vepër të ligë sa bëri Kajafa dhe shokët e tij, krerët e pritërinjve.
Ky është një fakt udhëzues dhe meriton vëmendje. Kjo është një provë e qartë që ofiqet e larta kishtare nuk e ruajnë asnjë njeri nga gabimet e mëdha në doktrinë dhe nga mëkatet e mëdha në praktikë. Priftërinjtë Judenj mund ta gjurmonin prejardhjen e tyre deri tek Aaroni dhe ishin pasuesit e tij. Ofiqi i tyre kishte një shenjtëri të veçantë dhe përfshinte përgjegjësi të veçanta. E megjithatë po këta burra ishin vrasësit e Krishtit!
Le të kemi kujdes që të mos e shohim asnjë shërbëtor të besimit si të pagabueshëm. Urdhrat e tij, pavarësisht se mund të jenë përcjellë në mënyrë të rregullt, nuk janë garanci që ai person nuk mund të na mashtrojë dhe madje ta shkatërrojë shpirtin tim. Mësimi dhe sjellja e të gjithë shërbyesve duhet të sprovohet nga Fjala e Perëndisë. Ata duhet t’i ndjekim për aq kohë sa ata ndjekin Biblën dhe jo më gjatë. Udhëzimi i parashtruar tek Isaia duhet të jetë udhëzimi ynë “Përmbahuni ligjit dhe dëshmisë! Në rast se një popull nuk flet në këtë mënyrë, kjo do të thotë se ai nuk ka dritë.” (Isaia 8:20).
Së dyti le të vëzhgojmë se në ç’mënyrë të plotë e shpalli Zoti ynë faktin që ishte Mesia para sinedrit Jude bashkë me ardhjen e Tij të ardhshme në lavdi. Judeu i pakonvertuar nuk mund të na thotë dot kurrë në ditën e sotme që etërit e tij ishin të paditur rreth faktit që Jezusi ishte Mesia. Përgjigja e Zotit tonë ndaj përbetimit solemn të krye priftit është një përgjigje e mjaftueshme. Ai i thotë këshillit shkoqur që Ai është “Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë.” Ai vazhdoi t’i paralajmëronte që edhe pse nuk po shfaqej ende në lavdi si do të kishte bërë Mesia i shumëpritur, do të vijë dita kur do ta bëjë këtë gjë. “në të ardhmen ju do ta shihni Birin e njeriut duke ndënjur në të djathtën e Pushtetit, dhe duke ardhur mbi retë e qiellit.” Ata do të shohin po atë Jezus të Nazaretit të cilin e kishin dënuar në gjykatën e tyre të veshur me gjithë madhështinë si Mbret të mbretërve. (Zbulesa 1:7).
Është një fakt domethënës të cilin nuk duhet të dështojmë ta dallojmë që pothuaj fjala e fundit që Zoti ynë u tha Judenjve ishte një parashikim paralajmërues rreth ardhjes së Tij të dytë. Ai u thotë atyre shkoqur që do ta shohin Atë në lavdi. Nuk ka dyshim që Ai iu referua kapitullit të shtatë të Danielit me gjuhën që përdori. Por Ai po u fliste veshëve të shurdhër. Mosbesimi, paragjykimi, vetë-drejtësia i kishin mbuluar si një re e dendur. Nuk kishte pasur kurrë një rast të tillë verbërie frymërore. Me të drejtë litania e Kishës së Anglisë përfshin edhe lutjen, “Nga çdo verëbri, dhe nga ngurtësia e zemërs, na çliro o Zot i mirë.”
Së fundi le të vëzhgojmë sa shumë gjëra vuajti Zoti ynë para këshillit nga talljet dhe dëshmitarët e rremë. Gënjeshtra dhe tallja janë armë të vjetra dhe të preferuara të djallit. “Ai është gënjeshtar dhe at i gënjeshtrës.” (Gjoni 8:44). Përgjatë gjithë shërbesës tokësore të Zotit tonë shohim që këto armë janë përdorur vazhdimisht kundër Tij. Atë e quajtën grykës, i dhënë pas verës, dhe mik i tagrambledhësve dhe mëkatarëve. Atë e përbuzën si një Samaritan. Skena përmbyllëse e jetës së Tij thjesht përputhej me gjithë tonin e jetës së Tij. Satani i nxiti armiqtë e Tij që lëndimit t’i shtonin edhe talljen. Menjëherë sa u shpall fajtor mbi të u hodhën poshtërimet më të ndyra. “Atëherë e pështynë në fytyrë, e goditën me shuplaka; dhe disa të tjerë i ranë me grushta, duke thënë: “O Krisht, profetizo! Kush të ra?”
Sa e mrekullueshme dhe e çuditshme që tingëllon e gjitha kjo! Sa e mrekullueshme që Biri i Shenjtë i Perëndisë iu nënshtrua vullnetarisht këtyre poshtërimeve për të shpenguar mëkatarë kaq të mjerë si puna jonë! Sa e mrekullueshme është gjithashtu që çdonjëri prej këtyre poshtërimeve u parashikua shtatëqind vjet më parë se të ndodhnin! Shtatëqind vjet më parë Isaia kishte shkruar këto fjalë, “nuk ia fsheha fytyrën time poshtërimit dhe të pështyrave.” (Isaia 50:6).
Le të nxjerrim nga kjo pjesë një konkluzion praktik. Mos të habitemi kurrë nëse na duhet të durojmë tallje, të përqeshura, dhe raportime të rreme për shkak se i përkasim Krishtit. Dishepulli nuk është më i madh se Mësuesi i tij dhe as shërbëtori nuk është më i madh se Zotëria i tij. Nëse mbi Shpëtimtarin tonë u hodhën gënjeshtra dhe ofendime nuk ka pse të vrasim mendjen nëse armë të tilla përdoren vazhdimisht kundër popullit të Tij. Kjo është një nga strategjitë më të mëdha të Satanit që ta përbaltë karakterin e njerëzve të perëndishëm dhe t’i bëjë të përbuzshëm. Jetët e Luterit, Krënmerit, Kalvinit dhe Ueslit na sigurojnë shembuj të bollshëm për këtë gjë. Nëse na është bërë thirrje të vuajmë në këtë mënyrë le ta mbajmë me durim. Ne pimë nga e njëjta kupë që piu edhe Zoti ynë i dashur. Por ka një ndryshim të madh. Në rastin më të keq ne pimë vetëm disa pika. Ai e piu kupën me gjithë llumin e saj.
Mateu 26:69-75
Nëse Ungjilli do kishte qenë thjesht një shpikje e njeriut nuk do na kishin thënë kurrë që njëri prej predikuesve të tij kryesore ishte një herë aq i dobët dhe në gabim sa të mohonte Zotërinë e tij.
Gjëja e parë që kërkon vëmendjen tonë është natyra e plotë e mëkatit për të cilin Pjetri ishte fajtor. Ky ishte një mëkat i madh. Ne shohim një burrë i cili e kishte ndjekur Krishtin për tre vjet dhe kishte qenë shumë i qartë në rrëfimin e besimit dhe dashurisë për Të – një burrë që kishte marrë mëshira dhe dashamirësi të panumërta, që ishte trajtuar nga Krishti si një mik i ngushtë – këtë burrë e shohim që mohon tri herë se e njeh Jezusin! Kjo ishte e keqe. Ky ishte një mëkat i kryer në një rrethanë jo shumë provokuese. Dy gra të dobëta thanë se ai ishte me Jezusin. Ata që ishin aty pranë thanë, “Sigurisht që edhe ti je një prej tyre.” Nuk duket se u përdor ndonjë kërcënim. Duket që nuk u ushtrua asnjë dhunë. Por kjo mjaftoi për ta rrëzuar besimin e Pjetrit. Ai e bëri mohimin para të gjithëve. Ai mohoi me betim. Ai mallkoi dhe ngriti zërin. Kjo me të vërtetë që është një tablo përulëse!
Le ta konsiderojmë këtë histori dhe ta ruajmë në mendjen tonë. Ajo na mëson qartë se edhe shenjtori më i mirë është thjesht njeri, dhe njeriu është i veshur me dobësi. Dikush mund të konvertohet tek Perëndia, të ketë besim, të ketë shpresë dhe dashuri për Krishtin, e megjithatë të bjerë në një gabim dhe madje të përjetojë rrëzime të tmerrshme. Kjo na tregon domosdoshmërinë e përulësisë. Për aq kohë sa të jemi në trup jemi në rrezik. Mishi është i dobët dhe djalli është aktiv. Nuk duhet të mendojmë kurrë, “Nuk mund të rrëzohem.” Kjo na vë në pah detyrën e dashurisë ndaj shenjtorëve që bien në gabime. Nuk duhet t’i trajtojmë njerëzit si të refuzuar dhe pa hir, për shkak se me raste pengohen dhe gabojnë. Duhet të mbajmë mend Pjetrin, dhe “lartësojeni me frymë butësie.” (Galatasve 6:1).
Gjëja e dytë që kërkon vëmendjen tonë është hapat përmes të cilave Pjetri arriti tek mohimi i Zotit të tij. Këta hapa në mënyrë të mëshirshme janë regjistruar për mësimin tonë. Fryma e Perëndisë është kujdesur që ato të shkruhen për përfitimin e vazhdueshëm të kishës së Krishtit. Le t’i shohim njëri pas tjetrit.
Hapi i parë drejt rënies së Pjetrit ishte VETË-BESIMI. Ai tha, “Edhe sikur të gjithë të skandalizohen për shkakun tënd, unë nuk do të skandalizohem kurrë!” Hapi i dytë ishte PLOGËSHTIA. Mësuesi i tij i tha që të rrinte zgjuar dhe të lutej. Në vend që të bënte kështu ai fjeti. Hapi i tretë ishte KOMPROMISI frikacak. Në vend që të qëndronte pranë Mësuesit të tij në fillim e braktisi dhe pastaj “e ndoqi nga larg.” Hapi i fundit ishte BASHKIMI I PANEVOJSHËM ME SHOQËRINË E LIGË. Ai shkoi në shtëpinë e krye priftit, dhe “u ul bashkë me shërbëtorët,” si një prej tyre. Pastaj ndodhi rrëzimi final, mallkimi, betimet, dhe MOHIMI i trefishtë. Edhe pse duket tronditëse, zemra e tij kishte qenë duke u përgatitur për këtë gjë. Ky ishte fryti i farave të cilat i kishte mbjerë ai vetë. “Ai hëngri frytin e udhëve të tij.”
Le të kujtojmë këtë pjesë të historisë së Pjetrit. Është shumë udhëzuese për të gjithë ata që e rrëfejnë dhe e quajnë veten të krishterë. Shpesh trupi sulmohet nga sëmundje të mëdha pa shfaqur një sërë simptomash paralajmëruese. Rrallë herë ndodh që një shenjtor të përjetojë një rënie të madhe pa pasur një sërë rëshqitjesh të fshehta. Kisha dhe bota nganjëherë tronditen nga sjellja e keqe e papritur e një rrëfyesi të madh të besimit. Besimtarët shkurajohen dhe skandalizohen prej kësaj. Armiqtë e Perëndisë ngazëllojnë dhe blasfemojnë. Por nëse do ta njihnim të vërtetën, shpjegimi i rasteve të tilla në përgjithësi do të dalë se ka qenë largimi privat nga Perëndia. Njerëzit rrëzohen në jetën private shumë kohë më parë se të rrëzohen në atë publike. Pema rrëzohet me një zhurmë shumë të madhe por kalbja e fshehtë e cila e shpjegon rënien shpesh nuk zbulohet derisa ajo të jetë e shtrirë përtokë.
Gjëja e fundit që kërkon vëmendjen tonë është brenga që mëkati i Pjetrit solli në jetën e tij. Në fund të kapitullit lexojmë, “doli përjashta dhe qau me hidhërim.”
Këto fjalë meritojnë më tepër vëmendje nga sa u japim zakonisht. Me mijëra njerëz e kanë lexuar historinë e mëkatit të Pjetrit dhe nuk i kanë kushtuar shumë vëndje lotëve dhe pendimit të tij. Paçim sy për të parë dhe një zemër për të kuptuar.
Në lotët e Pjetrit shohim lidhjen e ngushtë mes mungesës së lumturisë dhe largimit nga Perëndia. Kjo është një gjë të cilën Perëndia e ka caktuar në mënyrë të mëshirshme që në një farë kuptimi shenjtëria ka për të qenë gjithmonë shpërblimi i vetes së saj. Një zemër e rënduar dhe një ndërgjegje e trazuar, një shpresë e turbulluar dhe një shumicë dyshimesh ka për të qenë gjithonë rezultati i rrëshqitjes dhe paqëndrueshmërisë. Fjalët e Solomonit përshkruajnë përjetimin e shumë prej fëmijëve të paqëndrueshëm të Perëndisë. “Zemërpërdali do të ngopet me rrugët e tij, dhe njeriu i mirë do të ngopet me frytet e tij.” (Fjalët e Urta 14:14). Qoftë parim i mirë themeluar në besimin tonë që nëse e duam paqen e brendshme duhet të ecim afër me Perëndinë.
Në lotët e hidhur të Pjetrit shohim shenjën e madhe të ndryshimit mes besimtarit hipokrit dhe atij të vërtetë. Kur hipokriti mposhtet prej mëkatit në përgjithësi ai rrëzohet për të mos u ngritur sërish. Ai nuk ka një parim jete brenda tij për ta ngritur lart. Kur fëmija i Perëndisë rrëzohet ai ngrihet sërish përmes pendimit të vërtetë dhe me hirin e Perëndisë e ndryshon jetën e tij. Askush le të mos i bëjë qejfin vetes se mund të mëkatojë pa u merakosur, sepse Davidi kreu kurorë shkelje, dhe Pjetri e mohoi Zotin e tij. Nuk ka dyshim që këta burra të shenjtën mëkatuan rëndë. Por ata nuk vazhduan në mëkatin e tyre. Ata u penduan thellë. Ata vajtuan për rrëzimet e tyre. Ata e përbuzën dhe e urryen ligësinë e tyre. Sa mirë do të ishte për shumë njerëz nëse do t’i imitonin ata në pendimin e tyre ashtu sikurse i imitojnë në mëkatet e tyre. Të shumë janë ata që janë mësuar me rënien e tyre por jo me ripërtëritjen. Sikurse Davidi dhe Pjetri ata kanë mëkatuar por nuk janë penduar siç bënë ata.
E gjithë kjo pjesë është plot me mësime të cilat nuk duhet të harrohen kurrë. A rrëfejmë që kemi një shpresë në Krishtin? Le ta dallojmë dobësinë e një besimtari dhe hapat që të çojnë drejt rënies. Mos vallë fatkeqësisht kemi rrëshqitur dhe e kemi braktisur dashurinë tonë të parë? Le të kujtojmë që Shpëtimtari i Pjetrit ende jeton. Ka mëshirë për ne ashtu sikurse kishte edhe për të. Por ne duhet të pendohemi, dhe të kërkojmë mëshirë nëse duam ta përjetojmë këtë gjë. Le të kthehemi tek Perëndia dhe Ai do të kthehet tek ne. Dhembshuria e Tij nuk dështon kurrë. (Vajtimet 3:22).
Përkthimi nga www.fjaletejetes.com
SHËNIM: Ju lejoheni dhe inkurajoheni ta riprodhoni apo shpërndani këtë material në çdo formë të mundshme me kusht që të mos ndryshoni fjalët në asnjë mënyrë. Për postimet në internet, duhet të përfshihet linku i postimit origjinal nga faqja jonë!
